SÖYLEŞİYİ YAPAN: Şule SEPİN İÇLİ
Şule: Sevgili izleyicilerimiz, Rol Modellerimiz köşemizin bu ayki konuğu Eda Nazlı. Hatay ev ürünleri desek doğru olacak sanırım ama kendisi birazdan bilgi verecek. Önce ben, kendisiyle nasıl tanıştığımı anlatayım: Bir sertifika töreninde onlar stant açmışlardı. Hatay ürünlerine doğru koştum, nar ekşisi, tatlı toz biber, domates salçası gibi ürünler aldım. Eda Hanımın görme sorunları olduğunu öğrenince dikkatimizi çekti, hemen kendisinden söz aldık, şimdi birlikteyiz. Hoş geldiniz.
Eda: Merhabalar, hoş bulduk.
Şule: Bize kendinizi tanıtabilir misiniz?
Eda: Ben 46 yaşındayım. Doğuştan görme engelliyim. Aileden gelen %90 görme engelim var. Sonradan gözümün birini kaybettim. Yani tek göz ve %90 görme engelliyim. Yaşamda bazı zorluklarımız oldu, yanlış bakışlar, önyargılar gibi. Bunlar çok fazla, hâlâ da devam ediyor. Bunu yaşayanlar bilir ama yaşamayanların bilmesi mümkün değil.
Şule: Eda Hanım, görmeme nedeniniz ne, acaba?
Eda: Şu an söyleyebileceğim göz tansiyonu, damlalar kullanıyorum.
Şule: Başka kardeşlerinizde yok herhalde, değil mi?
Eda: Kardeşlerimde, annemde var, benimki kadar yoğun değil. Benimki 4 göbek ileriden geliyor. Annemin babasında ve onun annesinde varmış, eskilerin anlattığına göre.
Şule: Eğitim sürecinizi biraz anlatabilir misiniz?
Eda: İlkokul mezunuyum ama üçüncü sınıftan terk. Çünkü, doktorlar gözümü yormamam için okula devam etmemem gerektiğini söylemişler. Okul sırasında öğretmenim Süheyla Gül Keser, --Öldüyse, Allah rahmet eylesin. Depremden sonra ulaşamadım. Onun emeğiyle okuma, yazmayı öğrendim. Burnum kitaba, deftere değerek okuyup yazabiliyorum.
Şule: Körler Okulu süreciniz olmadı mı? Düşünmediler mi oraya göndermeyi?
Eda: Hatay ‘da yaşadığımız için ve annem, babam memur, kardeşlerim de hepsi okuduğu için okul da Ankara’da olduğundan beni yalnız gönderemediler, o nedenle olamadı körler okulu süreci.
Şule: Sonra evlendiniz, sanırım.
Eda: Evet, eşimle tanıştım, 27 yaşında evlendim.8 Sene boyunca çocuğumuz olmadı, sonra, şükürler olsun bir oğlum oldu. Onun durumunu da anlatmak isterim. 8 yıl boyunca o da görme engelli olur mu diye üzüldüm. Hamileliğim çok ağırdı. Ama, şükürler olsun, sağlam, aklı başında bir oğlum var.
Şule: Herhangi bir derneğe üye misiniz?
Eda: Değilim.
Şule: Ama siz baston kullanmayacak kadar görüyorsunuz, sanırım.
Eda: Bana görme engelliymişim gibi davranmazlar. Ama yardıma ihtiyaç duyuyorum. Özellikle dışarıda, bir yere gideceğim zaman. Evde kendi işlerimi görebiliyorum.
Şule: Derneklerde kadınlar bir araya geliyoruz, birbirimize destek oluyoruz. İhtiyaç duyarsanız bağımsız hareket kursları oluyor, dilerseniz size de destek sağlayabiliriz. Bilgisayar kursları da veriliyor, siz bilgisayar biliyor musunuz?
Eda: Yok, bilmiyorum.
Şule: O kurslardan da yararlanabilirsiniz. Ben biraz kooperatif sürecinden konuşmak istiyorum. Siz deprem sonrası geldiniz, değil mi, Ankara’ya?
Eda: Yok. Ben evlenip geldim Ankara’ya.18 senedir Ankara’dayım. Ama benim bütün akrabalarım Antakya’da. Annem, babam, dayım, teyzem, halam… Oğlumun doğumundan sonra oradan ürünler getirtip küçük küçük satmaya başladık. Evden satışlarımız o şekilde başladı. Ürünlerimizi tamamen Antakya’dan getirtiyoruz. Tabiî ki depremzedelerden alıyoruz.
Şule: Nerelerde satıyorsunuz?
Eda: Net bir yerimiz Atlantis meydan. Cumartesileri oradayız. Muhtarlarımızın kermeslerinde gıda satışına izin verilen yerlerde de bulunuyoruz.
Şule: Kooperatif mi birlikte satış yaptığınız yer? Adı ne kooperatifin?
Eda: Günebakanlar.
Şule: Grup halinde yapıyorsunuz bu işi, değil mi? Arkadaşlarınızla beraber.
Eda: Evet, Günebakanlar Kooperatifinde herkes kendi el emeği ürünleriyle sergiler açıyor. Geçimimizi sağlıyoruz.
Şule: Ne tür ürünler? Ben aldıklarımı söyledim ama siz de çeşitlendirebilirsiniz.
Eda: Pul biber acı, tatlı, çok acı, toz biber tatlı, acı, karabiber, kimyon… Bunları ben getirtip makineyle çekiyorum. Pazara götürüp satıyorum. Sumağımız, nar ekşimiz, zeytinyağımız isotumuz, çörek otumuz, acı biber, tatlı biber salçamız, domates salçamız var. Tereyağımız, peynirimiz var ama onları pazara götürmüyorum sıcakta bozulmasınlar diye.
Şule: Kargoyla başka yere de gönderebiliyor musunuz?
Eda: Kargo ücreti insanlara fazla geldiğinden kargoya pek yanaşmıyoruz. Evimizi, telefonumuzu bilenlerle ortak bir noktada buluşup elden veriyoruz.
Şule: Eda Hanım, hayalleriniz ne? Bu konuda? İşi büyütmeyi düşünüyor musunuz?
Eda: İşi ilerletmeyi düşünebiliriz. Eşim emekli. Oğlum on yaşında hem onun geleceği hem bizim geçimimiz için bir yer edinmemizin iyi olacağını düşünüyoruz.
Şule: Ankara içinden size nasıl ulaşabilirler?
Eda: Telefonla ulaşabilirler. Veya Atlantis meydana gelebilirler, telefonla oraya geleceklerini bildirirlerse ürünlerimizi getirip elden teslim edebiliriz.
Şule: Peki, sakıncası var mı, telefonunuzu buradan paylaşsak?
Eda: Bugüne kadar bir sorun çıkmadı, bundan sonra da çıkmaz sanırım. 0 530 553 32 36.
Şule: Çok teşekkür ediyorum. Umarım satışlarınız artar, doğru düzgün okula gönderilmemişsiniz, sizin için de sosyalleşme açısından yararlı olur.
Eda: Tabiî, kendimizi kanıtlamaya çalışıyoruz. Artık benim çevremde kalmadı ama engellilerin gizlenmesi, onlardan utanılması gibi durumlar vardı eskiden. Bunları aştık.
Şule: Bol satışlar, bol kazançlar diliyoruz. Çocuğunuz için de iyi bir gelecek olur, sizin için de sosyalleşme olur. Katıldığınız için de teşekkür ediyoruz. Daha işin başındasınız. Kaç yıldır bu işi yapıyorsunuz?
Eda: On yıldır elden satışlar devam ediyor. İki yıldır da pazarlara gidiyoruz.
Şule: Sevgili Umudun Kadınları izleyicilerimiz, bu ayki Rol Modellerimiz köşemizde Eda Nazlı arkadaşımızla birlikteydik. Ankara’da bulunan ve Ankara’ya yolu düşen arkadaşlarımız kendisiyle iş birliği yapabilirler.
17 Haziran 2025
Şule: Sevgili izleyicilerimiz, Rol Modellerimiz köşemizin bu ayki konuğu Eda Nazlı. Hatay ev ürünleri desek doğru olacak sanırım ama kendisi birazdan bilgi verecek. Önce ben, kendisiyle nasıl tanıştığımı anlatayım: Bir sertifika töreninde onlar stant açmışlardı. Hatay ürünlerine doğru koştum, nar ekşisi, tatlı toz biber, domates salçası gibi ürünler aldım. Eda Hanımın görme sorunları olduğunu öğrenince dikkatimizi çekti, hemen kendisinden söz aldık, şimdi birlikteyiz. Hoş geldiniz.
Eda: Merhabalar, hoş bulduk.
Şule: Bize kendinizi tanıtabilir misiniz?
Eda: Ben 46 yaşındayım. Doğuştan görme engelliyim. Aileden gelen %90 görme engelim var. Sonradan gözümün birini kaybettim. Yani tek göz ve %90 görme engelliyim. Yaşamda bazı zorluklarımız oldu, yanlış bakışlar, önyargılar gibi. Bunlar çok fazla, hâlâ da devam ediyor. Bunu yaşayanlar bilir ama yaşamayanların bilmesi mümkün değil.
Şule: Eda Hanım, görmeme nedeniniz ne, acaba?
Eda: Şu an söyleyebileceğim göz tansiyonu, damlalar kullanıyorum.
Şule: Başka kardeşlerinizde yok herhalde, değil mi?
Eda: Kardeşlerimde, annemde var, benimki kadar yoğun değil. Benimki 4 göbek ileriden geliyor. Annemin babasında ve onun annesinde varmış, eskilerin anlattığına göre.
Şule: Eğitim sürecinizi biraz anlatabilir misiniz?
Eda: İlkokul mezunuyum ama üçüncü sınıftan terk. Çünkü, doktorlar gözümü yormamam için okula devam etmemem gerektiğini söylemişler. Okul sırasında öğretmenim Süheyla Gül Keser, --Öldüyse, Allah rahmet eylesin. Depremden sonra ulaşamadım. Onun emeğiyle okuma, yazmayı öğrendim. Burnum kitaba, deftere değerek okuyup yazabiliyorum.
Şule: Körler Okulu süreciniz olmadı mı? Düşünmediler mi oraya göndermeyi?
Eda: Hatay ‘da yaşadığımız için ve annem, babam memur, kardeşlerim de hepsi okuduğu için okul da Ankara’da olduğundan beni yalnız gönderemediler, o nedenle olamadı körler okulu süreci.
Şule: Sonra evlendiniz, sanırım.
Eda: Evet, eşimle tanıştım, 27 yaşında evlendim.8 Sene boyunca çocuğumuz olmadı, sonra, şükürler olsun bir oğlum oldu. Onun durumunu da anlatmak isterim. 8 yıl boyunca o da görme engelli olur mu diye üzüldüm. Hamileliğim çok ağırdı. Ama, şükürler olsun, sağlam, aklı başında bir oğlum var.
Şule: Herhangi bir derneğe üye misiniz?
Eda: Değilim.
Şule: Ama siz baston kullanmayacak kadar görüyorsunuz, sanırım.
Eda: Bana görme engelliymişim gibi davranmazlar. Ama yardıma ihtiyaç duyuyorum. Özellikle dışarıda, bir yere gideceğim zaman. Evde kendi işlerimi görebiliyorum.
Şule: Derneklerde kadınlar bir araya geliyoruz, birbirimize destek oluyoruz. İhtiyaç duyarsanız bağımsız hareket kursları oluyor, dilerseniz size de destek sağlayabiliriz. Bilgisayar kursları da veriliyor, siz bilgisayar biliyor musunuz?
Eda: Yok, bilmiyorum.
Şule: O kurslardan da yararlanabilirsiniz. Ben biraz kooperatif sürecinden konuşmak istiyorum. Siz deprem sonrası geldiniz, değil mi, Ankara’ya?
Eda: Yok. Ben evlenip geldim Ankara’ya.18 senedir Ankara’dayım. Ama benim bütün akrabalarım Antakya’da. Annem, babam, dayım, teyzem, halam… Oğlumun doğumundan sonra oradan ürünler getirtip küçük küçük satmaya başladık. Evden satışlarımız o şekilde başladı. Ürünlerimizi tamamen Antakya’dan getirtiyoruz. Tabiî ki depremzedelerden alıyoruz.
Şule: Nerelerde satıyorsunuz?
Eda: Net bir yerimiz Atlantis meydan. Cumartesileri oradayız. Muhtarlarımızın kermeslerinde gıda satışına izin verilen yerlerde de bulunuyoruz.
Şule: Kooperatif mi birlikte satış yaptığınız yer? Adı ne kooperatifin?
Eda: Günebakanlar.
Şule: Grup halinde yapıyorsunuz bu işi, değil mi? Arkadaşlarınızla beraber.
Eda: Evet, Günebakanlar Kooperatifinde herkes kendi el emeği ürünleriyle sergiler açıyor. Geçimimizi sağlıyoruz.
Şule: Ne tür ürünler? Ben aldıklarımı söyledim ama siz de çeşitlendirebilirsiniz.
Eda: Pul biber acı, tatlı, çok acı, toz biber tatlı, acı, karabiber, kimyon… Bunları ben getirtip makineyle çekiyorum. Pazara götürüp satıyorum. Sumağımız, nar ekşimiz, zeytinyağımız isotumuz, çörek otumuz, acı biber, tatlı biber salçamız, domates salçamız var. Tereyağımız, peynirimiz var ama onları pazara götürmüyorum sıcakta bozulmasınlar diye.
Şule: Kargoyla başka yere de gönderebiliyor musunuz?
Eda: Kargo ücreti insanlara fazla geldiğinden kargoya pek yanaşmıyoruz. Evimizi, telefonumuzu bilenlerle ortak bir noktada buluşup elden veriyoruz.
Şule: Eda Hanım, hayalleriniz ne? Bu konuda? İşi büyütmeyi düşünüyor musunuz?
Eda: İşi ilerletmeyi düşünebiliriz. Eşim emekli. Oğlum on yaşında hem onun geleceği hem bizim geçimimiz için bir yer edinmemizin iyi olacağını düşünüyoruz.
Şule: Ankara içinden size nasıl ulaşabilirler?
Eda: Telefonla ulaşabilirler. Veya Atlantis meydana gelebilirler, telefonla oraya geleceklerini bildirirlerse ürünlerimizi getirip elden teslim edebiliriz.
Şule: Peki, sakıncası var mı, telefonunuzu buradan paylaşsak?
Eda: Bugüne kadar bir sorun çıkmadı, bundan sonra da çıkmaz sanırım. 0 530 553 32 36.
Şule: Çok teşekkür ediyorum. Umarım satışlarınız artar, doğru düzgün okula gönderilmemişsiniz, sizin için de sosyalleşme açısından yararlı olur.
Eda: Tabiî, kendimizi kanıtlamaya çalışıyoruz. Artık benim çevremde kalmadı ama engellilerin gizlenmesi, onlardan utanılması gibi durumlar vardı eskiden. Bunları aştık.
Şule: Bol satışlar, bol kazançlar diliyoruz. Çocuğunuz için de iyi bir gelecek olur, sizin için de sosyalleşme olur. Katıldığınız için de teşekkür ediyoruz. Daha işin başındasınız. Kaç yıldır bu işi yapıyorsunuz?
Eda: On yıldır elden satışlar devam ediyor. İki yıldır da pazarlara gidiyoruz.
Şule: Sevgili Umudun Kadınları izleyicilerimiz, bu ayki Rol Modellerimiz köşemizde Eda Nazlı arkadaşımızla birlikteydik. Ankara’da bulunan ve Ankara’ya yolu düşen arkadaşlarımız kendisiyle iş birliği yapabilirler.
17 Haziran 2025
Yorumlar
Bu yazı için yorum mevcut değil.
Dilerseniz Buradan yeni yorum gönderebilirsiniz.