Ayşe GÜLÇİN İLHAN

YAZAN: Ayşe Gülçin İLHAN

Efekt Fransızca bir kelimeden dilimize geçmiş haliyle yaşantımıza yerleşmiş, yerini tek başına tam karşılayacak bir kelime olmadığından tanımı kısaca şöyle geçer TDK sözlüğünde:
Radyo ve televizyon yayınlarında, tiyatro oyunlarında veya film seslendirmelerinde, hareketleri… Devamını Oku

YAZAN: Ayşe Gülçin İLHAN

Samanpazarı yokuşunda, çerçeveli ahşap el arabasında, tükenen simitlerin yanık susamları yola savrulmuş. Ayran kalmamış ama çayın tadı yerinde en küçük cam bardakta, ağzına kadar dolu! hiç dudak payı olmaz mı şu koskoca şehirde?
Kiremit çatılarda günün son telaşları.… Devamını Oku

YAZAN: Ayşe Gülçin İLHAN

Lisedeki sıra arkadaşımı yitirmiş gibiyim bu akşam
Ezik bir eksiklik hâli, hani sebepsiz bir yastayım sanki…
Gözyaşına üşeniyor gözlerim
Sevgi uman ellerim uzanmak istemiyor artık başka bir ele …
En son ne zaman anlattık, birine ‘Seni seviyorum” hikayesini?
Unuttuk mu… Devamını Oku

YAZAN: Ayşe Gülçin İLHAN

Yaz mevsiminin akşam üstüne yakışan narin esintisi, söğüt dallarını ne de güzel okşar Terne eteklerinde... Çekingen, bir o kadar derin mızıka sesine en yakışan melodi Balkan coğrafyasında dalga dalga dinlenir o sıralar. O sıralar dediğimiz, Balkan Harbi’nin bittiği,… Devamını Oku

YAZAN: Ayşe Gülçin İLHAN

Vadideki kavak ağaçlarının kıpırdanmak için bahaneye baktığı ama o esintiyi bulamadığı bir yaz akşamındadır şehir. Mevsim ne olursa olsun ama ille de çay olsun diyenlere kocaman mavi porselen demlikte haysiyetli bir çay düzeneği mutluluk getirir. Sosyal birleştirici olduğu… Devamını Oku

YAZAN: Ayşe Gülçin İLHAN

ANKARA SEN ANKARA BEN
Yağmurlar gecikti yağmaya bu yıl Ankara sokaklarına. Yağar gibi oluyor bazen ama vazgeçiyor sebepsiz. Sanki gelmeyi çok isteyen fakat cesareti bir adım atmaya bile yetmeyen unutulmaz eski bir sevdicek gibi. “Gelsem gidemem, kalsam yapamam!” Der gibi.… Devamını Oku

YAZAN: Ayşe Gülçin İLHAN

Hava kapalı bir öğleden sonrası, nemi yüksek ve ağaçları üşütünceye dek soğuk bir uzak iklim ülkesi.
Eski Otelin kente açılan camlı mekânından süzülen yanık bir kahve kokusu. Porselen sütlük üzerinde uçuşan nympe desenleri, kabarık etekli yüksekçe şapkalı pastel tonlara… Devamını Oku

YAZAN: Ayşe Gülçin İLHAN

Vişne rengi bahar dallarına ne güzel dizilmiş onca kuş. Öbek öbek badem çiçeklerine konan mevsimin ilk arıları. Narince dokunuyor dallara güneşin sarı ışıkları. Sakin yine Tunus Caddesi. En sevdiğim, alışık olduğum mekânlar bir bir kapanıyor. Üzülüyorum; içimden yolcu… Devamını Oku

YAZAN: Ayşe Gülçin İLHAN

Bir bayram sabahı ilk kez giydiğimiz rugan ayakkabılarımız

Ve

Islatıp ince tarakla taradığımız saçlarımızla mahalle bakkalında karşılaşsaydık seninle keşke…

Köyden hallice bir kasaba ilkokulunda aynı sırayı paylaşsaydık,

Annelerimizin hazırladığı beslenmeleri ara sıra… Devamını Oku

YAZAN: Ayşe Gülçin İLHAN

Yahya Kemal Ankara’nın en çok İstanbul’a dönüş halini sevmiş, bu hâli de sık sık dile getirmiş. Münir Nurettin, revaklı aziz İstanbul derken Sait Faik sokak sokak sevmiş Konstantinapol’ün en deniz halini. Neyzen Tevfik, Yahyâ Kemal, Orhan Veli ve niceleri. Türk Edebi… Devamını Oku