Yine o sevimli kafeye gitmiştik. Sık ağaçlar içindeki bu kafe, masaları çevreleyen minderli sedirleriyle bir ev sıcaklığını yansıtıyordu adeta. Evimizin bahçesinde söyleşiyormuşçasına rahat ve huzurluyduk orada. Bir yanda denizin o sarmalayan rüzgârı, diğer yandaysa fıskiyeli havuzun şamatası altında klimaları gölgede bırakacak bir serinliğin kucağında gibiydik. Yerlerse bir halı örneği, aralarından tek tük başlarını çıkaran çiçeklerin bezediği yeşil çimlerle kaplanmıştı. Arkadaşlardan biri, “Yine yığınla zeytin ağacı kesildi!” dedi.
“Yürek taşımıyor mu bunları kestirenler?” diye sordu diğeri.
Bense, “Üzülmeyin!” dedim; “Önlemimi aldım ben! Bir sürü meyve çekirdeği biriktirdim ve bunları toprak gördüğüm her yere serpeceğim. Zeytin çekirdeklerini de unutmadım doğal olarak. Her ne kadar Karatavuk yiyip dışkılaması gerekiyorsa da ben yine de denemek istiyorum. Hani Nasrettin Hoca ‘ya tutarsa!’ demiş ya; ben de ‘ya çıkarsa!’ diyorum.”
Yeniden arkadaşım, “Buraları da birilerince parsellenmiş.” dedi üzüntüyle.
Bunların ardından tepemizde, ağaçlardan birinde bir karga ötünce de üzüntümüz katmerlendi. Daha az önce bu kıyıların birilerince parsellendiği haberini konuşmuşken hemen ardından bu kuş ötüşü, bir sonun habercisi miydi?
Yok canım; bu ne batıllık şimdi de işimiz kuşlara mı kalmıştı?
O günden sonra çekirdekleri atmıyorum oraya buraya. Saksılarıma, dahası toprak bulabildiğim her yere sokuşturuyor, serpiyorum. Öyle ya, bunlar, bu çekirdekler, bu tohumlar, tıpkı ana rahmindeki cenin gibi bir ilk; yaşamın başlangıcı demek.
Tohum ekiyorum ki yollara, ağaçlara kıyıp da kesenlere, açmamış çiçekleri solduranlara bir mesaj olsun!
Yorumlar
Bu yazı için yorum mevcut değil.
Dilerseniz Buradan yeni yorum gönderebilirsiniz.